Przyczyny depresji są różne. Czasem chorobę wywołuje przeżycie bardzo przykrego zdarzenia – najczęściej jest to odejście kogoś bliskiego, kochanego. Depresja może się też pojawić na skutek zaburzeń hormonalnych, leków, innych chorób. Objawów depresji nie można lekceważyć, trzeba ją leczyć. Bywa, że depresja pojawia się także, szczególnie u kobiet po porodzie, z powodu zaburzeń hormonalnych. Najgorsza jest depresja pojawiająca się nie wiadomo skąd i bez wyraźnej przyczyny. Dla jednej grupy chorych jest to „tylko” trwający dłuższy czas smutek i wszechogarniające uczucie przygnębienia, inni wpadają w taki dołek psychiczny, że każdy nowy dzień jawi im się jako koniec świata. A wtedy żadne napominania w stylu – weź się w garść, pozbieraj się w końcu – nie są pomocne. Jedynym ratunkiem jest wtedy wizyta u lekarza, najlepiej psychiatry. A to nadal uważane jest za bardzo wstydliwa barierę, dla wielu osób nie do przebycia.

Depresja – przyczyny i rodzaje

Istnieje wiele rodzajów depresji. Można wymienić depresję dużą, depresję poporodową, depresję reaktywną, sezonowe zaburzenia afektywne, depresję dwubiegunową itp. W zależności od tego, kto choruje na zaburzenia depresyjne, mówi się o depresji starczej, depresji osób dorosłych albo depresji dzieci i młodzieży. Depresja może pojawić się na skutek predyspozycji genetycznych, wahań w poziomie neuroprzekaźników albo z powodu traumatycznych zdarzeń, jak śmierć bliskiej osoby czy rozwód. Co warto wiedzieć o depresji?

Według klasyfikacji ICD-10 (International Classification of Diseases), która ujednolica podział jednostek chorobowych tak, aby na całym świecie istniał ten sam system ich opisu, epizody depresyjne podzielono w zależności od intensywności poszczególnych objawów. Wyróżniono w ten sposób depresje:

łagodne (podstawowe objawy depresji o niewielkim nasileniu),

umiarkowane (podstawowe objawy depresji o nasileniu średnim, zniechęcenie do życia, wyraźne obniżenie funkcjonowania społecznego i zawodowego),

ciężkie bez objawów psychotycznych (dominują: przygnębienie, znaczne spowolnienie psychoruchowe, niekiedy lęk, częste myśli i tendencje samobójcze, niezdolność do funkcjonowania społecznego i zawodowego),

ciężkie z objawami psychotycznymi (wszystkie powyższe oraz urojenia grzeszności, winy i kary, hipochondryczne, omamy słuchowe, zahamowanie ruchowe aż do osłupienia).

W uproszczeniu można powiedzieć, że depresja ma tyle rodzajów, ile jest jej możliwych przyczyn. Aby ułatwić zrozumienie mechanizmów indukujących wystąpienie depresji, wprowadzono następujący podział, w zależności od przyczyny zaburzenia:

depresja endogenna i reaktywna (psychogenna),

depresja pierwotna lub wtórna, czyli występująca w przebiegu innych schorzeń, także psychicznych (uzależnienia) lub jako wynik działania stosowanych leków (depresja jatrogenna) albo nieświadome narażanie na substancje psychoaktywne,

depresja w przebiegu choroby jedno- lub dwubiegunowej.

Depresja endogenna ma swoje źródło w zaburzeniach przekaźnictwa w mózgu. Szczególną rolę przypisuje się takim substancjom, jak noradrenalina i serotonina, których niedobór powoduje obniżenia odpowiednio napędu i nastroju. Depresja reaktywna powstaje w odpowiedzi na doznanie silnego urazu psychicznego, który odmienia życie pacjenta i burzy dotychczasowy porządek jego świata.

Źródłem depresji mogą być także zaburzenia układowe lub przyjmowane przewlekle leki. Zarówno schorzenia wątroby, jak i problemy hormonalne mogą być przyczyną depresji. Na szczególną uwagę zasługuje choroba niedokrwienna serca. Problem niewydolności układu krążenia ciągle narasta. Depresja dotyka około 15-23% osób z niewydolnością serca. Podobna sytuacja występuje u pacjentów z chorobą wieńcową, zwłaszcza u tych, którzy przebyli zawał mięśnia sercowego.

Przyczyny depresji często są mieszane. Choroby somatyczne sprzyjają przygnębieniu, a depresja pogarsza rokowanie. Do mieszanego rodzaju można zaliczyć depresję sezonową oraz depresję poporodową, w których rolę odgrywają zarówno czynniki psychiczne, jak i zaburzenia hormonalne.

Depresja może także występować jako element choroby w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych, dawniej zwanych chorobą maniakalno-depresyjną. Wtedy przygnębienie i apatia przeplatają się z okresami nienaturalnie intensywnej aktywności i euforii.

Depresja – objawy

Przyczyny depresji, jej rodzaje i objawySmutek, przygnębienie, niemożność przeżywania radości i brak apetytu – to codzienność przy depresji. Cierpiący poruszają się powoli, często zapominają o wielu rzeczach, ich rytm biologiczny (snu i czuwania) jest zaburzony – albo budzą się wcześnie rano po płytkim, nie przynoszącym wypoczynku śnie, albo przeciwnie – śpią dużo i często nawet w dzień.

Dzień zazwyczaj wypełniony jest zmartwieniami o takim natężeniu, że przeradzają się one w lęk i uniemożliwiający koncentrację niepokój. W ciężkich stanach depresyjnych wykonanie podstawowych czynności życiowych – wstanie z łóżka, zrobienie śniadania – jest często ponad siły chorego. Myślisz sobie – przechodziłam to nie raz, nie dwa. Zapewne masz rację, ale wtedy stan przygnębienia mijał po kilku, maksimum kilkunastu dniach, zaś przy depresji trwa. Kilka tygodni lub nawet miesięcy – z cierpiącą duszą i myślami: jestem do niczego, nic mi się nie uda – wykańczają najsilniejszych. A stąd już tylko krok do groźnego w swoich skutkach, a częstego przy depresji stwierdzenia: nie mam po co żyć. 

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here