Bardzo ciężko jest ocenić początek sztuki rzymskiej, ponieważ bardzo wcześnie doszło do zmieszania tradycji etruskiej i latyńskiej. Rzymianie sami w sobie posiadali ogromny szacunek do nauki, oraz sztuki helleńskiej. Rzymska sztuka, stała się samodzielna około trzeciego wieku przed nasza erą. Pojawili się bardzo wybitni myśliciele tacy jak: Cyceron, Katullus, czy Horacy o którym będzie mowa nieco niżej. Rzymianie cechowali się najbardziej w malarstwie głównie pejzaże, nie zapominamy jednak o licznych przepięknych rzeźbach o tematyce historycznej. Jeśli chodzi o samego Horacego bardzo znane były pieśni. Pieśni pochodzę z drugiego okresu twórczości Horacego. Jego dzieła powstawały powoli, ponieważ sam on starannie przykładał się do każdego utworu. Pieśni Horacego obejmują łącznie cztery księgi, pierwsze trzy zawierają 88 utworów, a ostatnia liczy 15 wierszy. W okresie renesansu pieśni Horacego odkrył Petrarka, dzięki czemu stały się one symbolem starożytnej liryki, a sam traktat Horacego Ars poetica przez wieki był wyrocznią w sprawach poezji. Same pieśni Horacego wyróżniają się liczną tematyką, więc niema opcji na podrobienie żadnego z nich, choć wielu próbowało, nie stali się oni nigdy tak znani jak Horacy. W tak zwanych Odach rzymskich Horacy stał się natchnionym nauczycielem Rzymian, poetą który nauczał społeczeństwo. Horacy idąc za myślą cesarza, nawoływał do wskrzeszania minionej rzymskiej pobożności. Horacy w swojej twórczości napisał również wiele pieśni, które swoje przeznaczenie miały na uroczystościach państwowych, ponieważ był bardzo związany z dworem cesarskim. To własnie Horacy spowodował połączenie stoicyzmu z epikureizmem. Pieśni Horacego odznaczają się kunsztowną formą, mają wszelaką budę treść. Sam pisarz bardzo chętnie korzystał z licznym pomysłów oraz wzorów dawnych liryków, po to ażeby stworzyć piękne dzieło, które po dziś dzień ma swoich adoratorów i cieszy się ogromnym powodzeniem.
