Badanie EMG

Elektromiografia (EMG) to badanie elektrofizjologiczne, którego celem jest ocena funkcji mięśni i nerwów. W związku z tym EMG jest pomocne w diagnozowaniu wielu chorób neurologicznych i układu mięśniowego. Elektromiografia (EMG) to badanie elektrofizjologiczne, którego celem jest ocena funkcji układu mięśniowego, a także obwodowego układu nerwowego. EMG jest pomocne w diagnostyce wielu chorób nerwowo-mięśniowych, ponieważ pozwala zlokalizować zmiany patologiczne w mięśniach, ustalić ich wielkość i charakter, a także określić dynamikę procesu chorobowego w badanym mięśniu. W związku z tym badanie elektromiograficzne można wykorzystać w celu rozpoznania np. dystrofii mięśniowych, stwardnienia bocznego zanikowego czy rdzeniowego zaniku mięśni. EMG jest stosowane także w celu diagnozy chorób, w przebiegu których doszło do uszkodzenia nerwów na skutek ich ucisku (np. zespół cieśni nadgarstka, zespół cieśni kanału stępu), jak również chorób złącza nerwowo-mięśniowego, np. miastenii.

Elektromiografia – czym jest to badanie?

Badanie EMG Elektromiografia (EMG) jest badaniem stosowanym w rozpoznawaniu chorób mięśni i nerwów obwodowych. Badanie pozwala na dokładne określenie umiejscowienia zmian chorobowych w mięśniach, a także pozwala na ocenę szybkości zachodzenia tych zmian. Jest to badanie mięśni wykonywane w celu diagnostyki ich czynności elektrycznej. Wykonuje się je za pomocą specjalnego przyrządu – elektromiografu.

Istnieją dwa rodzaje badań elektromiograficznych:

1. elementarne – tzw. igłowe. Ocenia ono reakcję na stymulację mięśnia – na bodziec elektryczny doprowadzany do niego specjalną elektrodą igłową – wkłuwaną do mięśnia. Badanie to pozwala uzyskać informacje o pojedynczej jednostce ruchowej. W skład takiej jednostki wchodzi neuron ruchowy i unerwiana przez niego grupa komórek mięśniowych. Umożliwia to odróżnienie chorób mięśni od chorób nerwów obwodowych. Podczas tego badania możliwa jest rejestracja mięśni głębiej położonych.

2. powierzchniowe – wykorzystywane są tutaj elektrody naskórne, umiejscowione nad brzuścem mięśnia. Stosuje się rejestrację mięśni z obu stron ciała. Badanie to umożliwia ocenę rozległości procesu chorobowego w wielu grupach mięśni, a także służy do oceny pracy różnych grup mięśni.

Czynność elektryczna mięśni związana jest z jonami, a dokładniej ze zdolnością przenikania jonów sodu i potasu w obrębie komórki mięśniowej. Następuje wówczas polaryzacja ładunku elektrycznego wnętrza komórki w stosunku do jej błony komórkowej. Potencjał polaryzacji ulega zmianom w zależności od czynności mięśnia.

Elektromiografia – wskazania i przeciwwskazania

Wskazaniem do wykonania EMG są objawy nieprawidłowego funkcjonowania nerwów obwodowych i mięśni, a zwłaszcza zespoły korzeniowe-szyjne i lędźwiowo-krzyżowe (rwa barkowa, rwa kulszowa), zespoły sztywności o różnej etiologii, a także nadmierne nieprawidłowe napięcie w przebiegu chorób układu nerwowego (spastyczność). Uszkodzenia poszczególnych mięśni w skutek urazu lub kontuzji także są wskazaniem do wykonania badania. Podobnie jak w przypadku elektroneurografii, przeciwwskazaniami do wykonania badania elektromiograficznego są wszczepiony elektryczny rozrusznik serca, elementy metalowe w sercu (np. sztuczna zastawka) lub w badanej okolicy ciała.

Elektromiografia – przygotowanie do wykonania badania

W dniu badania należy umyć badaną część ciała. Przeciwwskazane jest używanie kremów, maści lub balsamów na skórę, w okolicy, gdzie będzie wykonywane badanie. Bezpośrednio przed badaniem należy poinformować lekarza o aktualnie przyjmowanych lekach.

Elektromiografia – jak wygląda badanie

Na kompletne EMG składają się cztery rodzaje badań: elektroneurografia (badanie przewodnictwa w nerwach obwodowych), badanie mięśni, badanie transmisji nerwowo-mięśniowej i badanie nadpobudliwości nerwowo- mięśniowej. W prywatnych klinikach za każde z wymienionych badań płaci się osobno. W pierwszej kolejności wykonuje się elektroneurografię, czyli badanie przewodnictwa w nerwach obwodowych. Po nim przeprowadza się badanie właściwe, czyli badanie mięśni, za pomocą którego ocenia się sprawność badanego mięśnia. W badany mięsień wprowadza się od 10 do 20 elektrod igłowych (wkłucia wykonuje się w odległości 1 – 2 cm od poprzedniego), które doprowadzają do mięśnia bodziec elektryczny, a następnie rejestrują czynność mięśnia podczas spoczynku, dowolnego ruchu oraz wysiłku maksymalnego. Badanie transmisji nerwowo-mięśniowej (inaczej próba miasteniczna, próba nużliwości lub próba męczliwości) ma na celu ocenę przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, przy pomocy stymulacji serią supramaksymalnych bodźców, dlatego jest stosowane w diagnostyce miastenii, czyli nużliwości mięśni. Badanie nie jest inwazyjne, ponieważ do jego wykonania wykorzystuje się elektrody powierzchniowe, które są umieszczane na skórze. Badanie nadpobudliwości nerwowo-mięśniowej (inaczej próba tężyczkowa, próba ischemiczna) jest stosowane w celu diagnozy tężyczki – choroby, która objawia się wzmożoną pobudliwością nerwowo-mięśniową. Badanie wykonuje się z użyciem elektrody igłowej, którą wprowadza się w mięsień między kciuk a palec wskazujący. Następnie na ok. 10 minut na ramię pacjenta zakłada się opaskę elastyczną w celu wstrzymania przepływu krwi (skutkiem jest brak czucia w ręce i silne mrowienie, co jest dość nieprzyjemne). Po zwolnieniu mankietu uciskowego obserwuje się, czy pojawiają się objawy charakterystyczne dla tężyczki. Całe badanie trwa ok. 15 minut. Wyniki elektromiografii (EMG) są przekazywane bezpośrednio po zakończeniu badania.

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here